preside a função poética. A Grécia

preside a função poética. A Grécia arcaica da mesma forma que diviniza a função psicológica da Memória, diviniza a possibilidade de suas funções: a poesia é uma espécie de possessão pelas Musas, de delírio divino que toma o poeta e o transforma no intérprete de Mnemósine, daquela que tudo sabe.
Conhecer os mitos é aprender o segredo da origem das coisas. Aprende-se não só como as coisas passaram a existir, mas também onde as encontrar e como fazê-las ressurgir quando elas desaparecem. No contexo mítico, recordar significa resgatar um momento originário e torná-lo eterno. A recordação, como resgate do tempo, confere imortalidade àquilo que ordinariamente estaria perdido de modo irrecuperável. Traz de novo a presença dos Deuses, os feitos exemplares que forjam os Heróis e que perseguimos ainda hoje como modelos exemplares, nos coloca novamente em presença das tradições dos antepassados que nos tornaram o que somos.
O papel da memória não é apenas o de simples reconhecimento de conteúdos passados, mas um efetivo reviver que leva em si todo ou parte deste passado. É o de fazer aparecer novamente as coisas depois que desaparecem. É graças à faculdade de recordar que, de algum modo, escapamos da morte. O esquecimento é a impermanência, a mortalidade. Conforme Platão: a natureza mortal procura, na medida do possível, ser e ficar imortal.
O lugar da Memória é o lugar da imortalidade, que guarda a glória imortal das obras produzidas e deixadas para as gerações; são os filhos uma espécie de memória que se perpetua pelo sangue ou pelos genes; são os valores e as culturas, que permanecem como expressão máxima do pensamento e do sentimento humano.
A memória não está apenas no passado, mas está presente em nossos corpos, em nosso idioma, no que valorizamos, no que aprendemos, tememos e no que esperamos. A Memória liga o presente ao passado, mostra a diferença e aponta a repetição, permitindo que possamos admirar o que é novo. Porque só é novo aquilo que procuramos referências na memória e não encontramos, pois no instante seguinte em que percebemos algo novo, ele já pertence ao passado e ao domínio da Memória.
Não nos lembramos de tudo, lembramos aquilo que tem significado, aquilo que é importante. Assim, vivemos entre a memória e o esquecimento, talvez porque vivamos entre o ser e o não ser mais. Certamente precisamos de ambos para viver. A memória nos faz lembrar de quem somos, e é o que nos faz querer, ir a algum lugar.

Resultados (Grego) 1:

προεδρεύει την ποιητική λειτουργία. Ελλάδα αρχαϊκή με τον ίδιο τρόπο που αποθεώνει την ψυχολογική λειτουργία της μνήμης, αποθεώνει τη δυνατότητα των καθηκόντων της: η ποίηση είναι ένα είδος κατοχής από τις Μούσες, θεία παραλήρημα που παίρνει ο ποιητής και γίνεται ο διερμηνέας της Μνημοσύνης, που όλοι γνωρίζουμε.
γνωρίζουν τους μύθους είναι να μάθουν το μυστικό της προέλευσης των πραγμάτων.μαθαίνει όχι μόνο πώς τα πράγματα τέθηκε σε λειτουργία, αλλά και πού να βρει και τον τρόπο για να εμφανιστούν ξανά όταν εξαφανιστούν. το γύρω πλαίσιο μυθικό ανάκληση σημαίνει εξαγοράσει ένα πρωτότυπο στιγμή και καθιστούν αιώνια. υπομνησθεί ότι, όπως χρόνου διάσωσης, προσδίδει την αθανασία με ό, τι κανονικά θα χαθεί ανεπιστρεπτί. φέρνει πίσω την παρουσία των θεών,τα αντίγραφα που είχε να σφυρηλατήσει τους ήρωες και θα συνεχίσει σήμερα ως πρότυπα προς μίμηση, μας βάζει πίσω στην παρουσία των παραδόσεων των προγόνων που μας έκαναν αυτό που είμαστε.
ο ρόλος της μνήμης δεν είναι μόνο η απλή αναγνώριση του παρελθόντος περιεχομένου, αλλά ένα αποτελεσματική ξαναζήσει που λαμβάνει η ίδια το σύνολο ή μέρος της παρούσας παρελθόν.Είναι για να κάνει τα πράγματα πάλι μετά εξαφανίζονται. Είναι χάρη στην ικανότητα να υπενθυμίσει ότι ξεφύγει κάπως θάνατο. ξεχνώντας είναι παροδικότητα, τη θνησιμότητα. όπως ο Πλάτων: θνητή φύση επιδιώκει, στο μέτρο του δυνατού, να είναι και να γίνει αθάνατος.
Ο τόπος της μνήμης είναι ο τόπος της αθανασίας,φύλαγε την αθάνατη δόξα των έργων που παράγονται και έφυγε για πολλές γενιές, τα παιδιά είναι ένα είδος μνήμης που διαιωνίζεται από αίμα ή από τα γονίδια, οι αξίες και τους πολιτισμούς, τα οποία παραμένουν στην υψηλότερη έκφραση της ανθρώπινης σκέψης και του συναισθήματος.
μνήμη δεν είναι μόνο το παρελθόν, αλλά είναι παρούσα στο σώμα μας, στη γλώσσα μας, σε ότι εκτιμούμε, τι έχουμε μάθει,φόβο και την ελπίδα. μνήμη συνδέει το παρόν με το παρελθόν, που δείχνει τη διαφορά και τα σημεία επανάληψης, που μας επιτρέπει να θαυμάσει ό, τι είναι νέο. γιατί μόνο αναζητούν ό, τι είναι νέες αναφορές στη μνήμη και δεν βρέθηκε, γιατί την επόμενη στιγμή αντιλαμβανόμαστε κάτι νέο, ανήκει ήδη στο παρελθόν και στο πεδίο της μνήμης.
δεν θυμάμαι τα πάνταθυμηθείτε τι έχει νόημα, αυτό που είναι σημαντικό. καλά, ζούμε ανάμεσα στη μνήμη και να ξεχάσουμε, ίσως γιατί ζούμε ανάμεσα στο να είναι και να μην είναι περισσότερα. σίγουρα χρειάζεται για να ζήσει. μνήμη μας θυμίζει ποιοι είμαστε, και αυτό είναι που μας κάνει να θέλουμε να πάμε κάπου.

Resultados (Grego) 2:

προεδρεύει η ποιητική λειτουργία. Η Αρχαϊκή Ελλάδα ομοίως που αποθεώνει την ψυχολογική λειτουργία της μνήμης, αποθεώνει τη δυνατότητα των καθηκόντων τους: η ποίηση είναι ένα είδος της κατοχής από τις Μούσες, θεία αυταπάτης που λαμβάνει ο ποιητής και το μετατρέπει σε ο διερμηνέας της Μνημοσύνης, ο παντογνώστης.
πληρούν τους μύθους είναι να μάθουν το μυστικό της προέλευσης των πραγμάτων. Μπορείτε να μάθετε όχι μόνο πώς η τα πράγματα μπήκαν σε την ύπαρξη, αλλά επίσης πού να τα βρούμε και πώς να τους επανέρχονται στο προσκήνιο όταν εξαφανίζονται. Στο μυθικό πλαίσιο, η ανάκληση σημαίνει να διασώσει ένα σημείο από, και καθιστούν την αιώνια. Η μνήμη, ως τη στιγμή της διάσωσης, προσδίδει Αθανασία σε ό, τι κανονικά θα απωλεσθεί. Φέρνει και πάλι την παρουσία των θεών, υποδειγματική επιτεύγματα που σφυρηλατεί τους ήρωες και είστε κυνηγώντας σήμερα ως υποδειγματική μοντέλα, μας βάζει πάλι παρουσία τις παραδόσεις των προγόνων που μας έκαναν αυτό που είσαι.
ο ρόλος της μνήμης δεν είναι μόνο η απλή αναγνώριση των παρελθόν περιεχομένου, αλλά μια αποτελεσματική Ξαναζήστε που παίρνει τον εαυτό όλα ή μέρος του παρελθόντος. Είναι για να εμφανιστεί και πάλι μετά από πράγματα που εξαφανίζονται. Είναι χάρη στην Σχολή της ανάμνησης που διέφυγαν κατά κάποιο τρόπο το θάνατο. Η λήθη είναι η παροδικότητα, θνησιμότητα. Ως Πλάτωνα: Επιδιώκει τη θνητή φύση, στο μέτρο του δυνατού, είναι και παραμένουν αθάνατα.
Ο τόπος μνήμης είναι ο τόπος της αθανασίας, που κρατά την αθάνατη δόξα των έργων που παράγονται και να μείνει για τις επόμενες γενιές? τα παιδιά είναι ένα είδος εαυτού μνήμης εξ αίματος ή εξ γονίδια? είναι οι αξίες και πολιτισμούς, που παραμένουν ως απόλυτη έκφραση της σκέψης και το συναίσθημα ανθρωπίνων.
η μνήμη δεν είναι ακριβώς στο παρελθόν, αλλά είναι παρούσα στο σώμα μας, στη γλώσσα μας, στις αξίες που μας συγκινούν, τι μάθαμε, ο φόβος και η ελπίδα. Η μνήμη συνδέεται το παρόν με το παρελθόν, εμφανίζεται η διαφορά και βαθμοί της επανάληψης, που μας επιτρέπει να δούμε τι είναι νέο. Γιατί μόνο νέα τι ψάξτε για αναφορών στη μνήμη και δεν βρήκε, επειδή το πρώτο λεπτό μετά έχουμε παρατηρήσει κάτι νέο, ήδη ανήκει στο παρελθόν και στον τομέα της μνήμης.
δεν θυμόμαστε τα πάντα, Θυμηθείτε τι έχει νόημα, αυτό που είναι σημαντικό. Έτσι, ζούμε ανάμεσα στη μνήμη και τη λήθη, ίσως επειδή ζούμε μεταξύ είναι και δεν είναι. Σίγουρα πρέπει να ζήσουν. Η μνήμη υπενθυμίζει σε μας που είμαστε, και αυτό είναι που κάνει να θέλετε να πάτε κάπου.

Resultados (Grego) 3:

Κυβερνάει η ποιητική λειτουργία. Η Ελλάδα αρχαϊκά με τον ίδιο τρόπο που θεοποιεί την ψυχολογική λειτουργία της μνήμης, θεοποιεί την δυνατότητα των λειτουργιών τους: ποίηση είναι ένα είδος κατοχή από Muses, θεία έκδηλες καταστάσεις ψυχώσεως που λαμβάνει ο ποιητής και το μετατρέπει σε διερμηνέα και Mnemosyne, που γνωρίζει τα πάντα.
Ξέρουμε τους μύθους είναι να μάθετε τα μυστικά της προέλευσης του πράγματα.Μπορείτε να μάθετε όχι μόνο τον τρόπο με τον οποίο τα πράγματα άρχισαν να υφίστανται, αλλά και πού να βρω και πώς να τους κάνετε επαναλείανση όταν εξαφανίζονται. Το μυθικό πλαίσιο, θυμάμαι μέσα εξαργυρώσω μια στιγμή καταγωγής και καθιστά αιώνια. Της ιστορικής μνήμης, όπως η εξαγορά του χρόνου, προσδίδει αθανασίας τι κανονικά θα χαθεί έτσι μη ανακτήσιμα. Αναβιώνει η παρουσία των θεών,Η γίνονται τα αντίγραφα που σφυρηλατούν τους ήρωες και να καταδιώκει ακόμη και σήμερα ως υποδειγματική μοντέλα, μας τοποθετεί πίσω στην παρουσία των παραδόσεων των προγόνων τους που μας έκαναν αυτό που είμαστε.
Ο ρόλος της μνήμης δεν είναι μόνο η απλή αναγνώριση του παρελθόντος περιεχόμενο, αλλά αποτελεσματικό ξαναζήστε που λαμβάνει η ίδια όλες ή μέρος αυτού του παρελθόντος.Είναι το να εμφανιστούν ξανά τα πράγματα μετά εξαφανίζονται. Χάρη στη σχολή για να σας υπενθυμίσω ότι, κατά κάποιο τρόπο, μας γλίτωσε από θάνατο. Το ότι ξεχνά αυτά τα γεγονότα είναι η impermanencia, θνησιμότητα. Όπως Plato: η θνητή φύση ζήτηση, στο μέτρο του δυνατού, να και γίνει αθάνατο.
Ο τόπος της μνήμης είναι ο τόπος της αθανασίας.Ότι αποθηκεύει τις αθάνατες δόξα των έργων που παράγονται και αριστερά για γενιές- είναι οι γιοι ένα είδος μνήμης που διαιωνίζεται από αίμα ή από γονίδια, είναι οι αξίες και πολιτισμούς, οι οποίες παραμένουν ως μέγιστη έκφραση της σκέψης και του ανθρώπινου συναισθήματος.
Η μνήμη δεν είναι μόνο στο παρελθόν, αλλά υπάρχει στο σώμα μας, στη γλώσσα μας, στην οποία έχουμε αξία, σε όσα έχουμε μάθει,Ο φόβος και η ελπίδα. Η μνήμη συνδέει το παρόν με το παρελθόν, δείχνει την διαφορά και επισημαίνει την επανάληψη, επιτρέποντάς μας να θαυμάστε τι είναι νέο. Διότι δεν είναι μόνο τα νέα τι επιδιώκουμε οι αναφορές στη μνήμη και δεν είχαμε, γιατί την επόμενη ανάσα στο να αντιληφθούμε κάτι νέο, που ανήκει ήδη στο παρελθόν και στο πεδίο της μνήμης.
Δεν μπορούμε να ξεχνάμε τα πάντα.Θυμάστε τι έχει σημασία, τι είναι σημαντικό. Έτσι, ζούμε ανάμεσα στη μνήμη και λήθη, ίσως επειδή ζούμε ανάμεσα στο είναι και δεν είναι περισσότερο. Σίγουρα χρειαζόμαστε τόσο για να ζήσουν. Η μνήμη μας θυμίζει ποιοι είμαστε, και αυτό είναι που μας κάνει να θέλουμε να πάμε σε κάποιο τόπο .